Καπετίδες

Βασιλική δυναστεία της Γαλλίας. Η απευθείας κληρονομική γραμμή διαδοχής της βασίλευσε αρχικά από το 888 έως το 987, εναλλασσόμενη με τους τελευταίους Καρολίγγειους, και έπειτα αδιάκοπα από το 987 έως το 1328. Ιδρυτής της δυναστείας ήταν ο Ροβέρτος ο Ισχυρός, μεγάλος φεουδάρχης της Ιλ-ντε-Φρανς, γι’ αυτό και οι Κ. της αρχικής γραμμής ονομάζονται και Ροβέρτειοι. Οι πρώτοι σημαντικοί εκπρόσωποι της οικογένειας υπήρξαν ο Εύδος και ο Ροβέρτος, οι οποίοι άλλοτε βρίσκονταν σε διαμάχη με τους Καρολίγγειους και άλλοτε συμμαχούσαν μαζί τους. Η δυναστεία των K. προερχόταν από τη φεουδαρχία και γι’ αυτό ήταν αδύναμη και εξαρτημένη από τις διαθέσεις των μεγάλων φεουδαρχών. Κατόρθωσε, όμως, να εδραιωθεί και να ενισχύσει το γόητρο και τη δύναμή της χάρη στην οριστική καθιέρωση της κληρονομικής διαδοχής του στέμματος, στον ιερό χαρακτήρα που της χάριζε ο καθαγιασμός της από την Εκκλησία (σύμφωνα με την καρολίγγεια παράδοση) και στη σύνεση πολλών από τα μέλη της. Κατά τους τρεις και περισσότερους αιώνες της βασιλείας τους οι K. πέτυχαν πολλά θετικά αποτελέσματα: τη μοναρχική ενότητα, που αναγνωρίστηκε σχεδόν από όλους τους φεουδάρχες της χώρας· την άμυνα κατά της προοδευτικής προέλασης της Αγγλίας στο γαλλικό έδαφος, που είχε ξεκινήσει με την κατάκτηση της Αγγλίας από έναν υποτελή του βασιλιά της Γαλλίας (τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή, δούκα της Νορμανδίας, το 1066) και σταθεροποιήθηκε με τον γάμο της Ελεονόρας της Ακουιτανίας με τον Ερρίκο B’ τον Πλανταγενέτη, βασιλιά της Αγγλίας (1154)· την άμυνα κατά της γερμανικής αυτοκρατορίας, συμμάχου της Αγγλίας (αρχές του 13ου αι.)· τη συμμετοχή της στις Σταυροφορίες και την ενίσχυση της δύναμης της Γαλλίας στην Ανατολή· την επέκταση προς την Ιταλία, που οδήγησε τον Κάρολο της Ανδηγαυίας (Ανζού), βασιλιά της Γαλλίας, αδελφό του Λουδοβίκου Θ’, στην κατάκτηση του βασιλείου της Νάπολης (1266). Οι Κ. όρισαν το Παρίσι πρωτεύουσα της Γαλλίας και το κατέστησαν ένα από τα σημαντικότερα πνευματικά κέντρα του δυτικού μεσαιωνικού κόσμου. Επίσης ενίσχυσαν τη γαλλική μοναρχία απέναντι στην τάξη των φεουδαρχών ευγενών και ευνόησαν την εθνική ενότητα ακόμα και στο κοινωνικό πεδίο, προστατεύοντας τη νεαρή τότε αστική τάξη. Νόμισμα του Λουδοβίκου Z’ (1137-1180), της βασιλικής δυναστείας των Καπετιδών.